VEFASIZLIK İMANSIZLIKTIR.  AHDE VEFA İMANDANDIR.

Vefa ; verilen sözlerin tutulması, sevgi ve bağlılıkta sebat, borçların ödenmesi şeklinde manasını bulmuştur. Evet sadece İstanbul’da bir semt adı değil vefa, uzun yıllara kök salmış, çile ve ızdırabın paylaşıldığı beraberliklerin insana yüklediği ağır, fakat asil bir borçtur.

Bir insanın vefalı veya vefasız diye nitelenebilmesi için, o insanın söz konusu çile ve ızdıraba ortaklık ettiği bir hayatın içinde bugünlere gelmesi gerekir. İnsanlar isminin önündeki sıfatları kazanmaları için, o sıfatların insanlara yüklediği görevleri yapmaları, o ideolojinin gereklerini yerine getirip, sorumluluğunu taşımaları gerekmektedir. Hiçbir kültür, uğruna fedakarlık yapmayan, ilkelerini sindiremeyenlere beleş yolla ismini vermez.

Emperyalist güçler, bizi kendilerinden yapabilmek için, ellerinden geleni yaptılar. Kimi kimden ayırmadılar ki?.. Onların planlı, sinsice kalleşçe çalışmaları neticesinde , aşağıdaki ağlanacak tablo meydana gelmiştir:

• Allah ile kulun arasına girdiler..
• Peygamberimiz ile ümmetin arasına girdiler..
• İslam’dan müslümanı soğuttular. İslam’ı kasti olarak yanlış tanıttılar..
• Müslümanlara, evliyaları üfürükçü, gibi tanıttılar.. 
• Ana-baba ile evladın arasına girdiler..
• Karı ile kocanın arasına girdiler..
• Öğretmen ile öğrencinin arasına girdiler..
• Kardeş ile kardeşin arasına girdiler..
• Evlerimize, gönüllerimize yerleşerek, kendimiz ile kendi aramıza girdiler..

Velhasıl, bizi bizden çaldılar. Bizi dinini hiç tanımayan buna rağmen tanıdığını zanneden hale getirdiler..

Suçlu sadece onlar mı? Hayır.. Onlar kadar biz de suçluyuz. Onların kültürüne terkettik kendimizi.. Sormadık bu akış nereye?.. Nereye gidiyor gençlik?.. Nereye gidiyoruz?.. Biz kimiz?.. Dünya denilen bu memlekette hangi görevimiz için geldik? Emperyalizmin, siyonizmin beşiğinde sallanarak uyuduk. Onların isteğine göre giyindik.. Yazık ki, onlardan yine madalya alamadık. Onların ülkesinde ne varsa, hepimizi ülkemize kabul ettik. Fakat yine de bize taktıkları ismi değiştirmediler: “BARBARLAR“

Bir müslüman olarak Allah (c.c)’dan bu derece uzaklaşmaya başladık.. 

O kadar dinimizden koptuk ki, hangi hüküm dinimizindir, hangisi hristiyanındır? bilemeyecek hale geldik. Bütün bunları size yazmamın sebebi ; Artık Allah (c.c)’a dönmemiz, iyiyi, kötüyü ayırt edebilmemiz gerektiğini duyurmak içindir. Benden size dostça, kardeşçe tavsiyedir.. Hatalar ağlamakla düzelmez. Hataları gördükten sonra, fiili pişmanlıkla düzelir.. Bu saydıklarımdan sebep kaybettiğimiz hanımlarımızı, çocuklarımızı, eşlerimizi geri getiremeyiz. Fakat çalışır, gayret gösterirsek, torunlarımızı kurtarır, örnek ata, örnek ana, örnek baba oluruz. Bu, yabana atılamayacak kadar önemli bir konudur. Hiçbir insanın karakteri , son nefesini vermeden nihai halini almaz. Nefes alıyorsan hala senin için bir umut var demektir. Herşey bir günde değişebilir, ve o da belki bugündür. Sen değiştiğinde kaderinde değişir.

Unutma hayat dediğin şey sana verilmiş imtihanlarla dolu bir oyundur. Ne kadar özenirsen o kadar özenilirsin. Özenilirsen yaşamın mucizelere açılır.